ای بینوا ، که فقر تو ، تنها گناه توست !
در گوشه ای بمیر! که این راه ، راه توست
این گونه گداخته ، جز داغ ننگ نیست
وین رخت پاره ، دشمن حال تباه توست
در کوچه های یخ زده ، بیمار و دربدر
جان می دهی و مرگ تو تنها پناه توست
باور مکن که در دل شان می کند اثر
این قصه های تلخ که در اشک و آه توست
اینجا لباس فاخر و پول کلان بیار
تا بنگری که چشم همه عذرخواه توست
در حیرتم که از چه نگیرد درین بنا
این شعله های خشم که در هر نگاه توست !
(فریدون مشیری)
شعر بسیار زیبایی بود که با مطلب قبلی که در مورد کودکان و بیماری آنها بود بسیار همخوانی داشت. مطلب قبل نیز یکی از معضلات بزرگ جامعه است که بعید می‌دانم زمانی پایان آن فرا برد. موفق باشید.